Thomas: “Ik voelde mij een slaaf, een hond”

Mijn verhaal gaat over mij en mijn ex-vrouw. Ondertussen ben ik van haar gescheiden, en zit ik in een nieuwe relatie. Ik had nooit durven dromen dat liefde, warmte en samenleven zo mooi konden zijn.

Maar ooit was het anders …

Tien jaar geleden leerde ik mijn ex-vrouw kennen op een heel ongedwongen manier, eigenlijk kenden we elkaar al van in de kleuterklas. Ze was een meisje uit het dorp, onze families woonden vlak bij elkaar. We hadden een gemeenschappelijke roots en ook gemeenschappelijke interesses. Ze was fysiek aantrekkelijk, en had een rustig, zelfzeker voorkomen.

Na een relatie van een jaar besloten we te trouwen. Ik was toen 21 jaar. Pas na ons huwelijk gingen we samenwonen en stonden we plots op onze eigen benen. Er bleef niet veel meer over op het einde van de maand. We hadden een zware lening, dus er moest hard gewerkt worden. Toch ging er veel geld naar eten, hobby’s… Na enkele maanden was mijn vrouw zwanger en moest ze het rustig aan doen. Ze bracht dus enkele maanden op de bank door.

We spoelen even door …

Zes jaar later was ik nog steeds keihard aan het werken om het gat in haar hand dicht te krijgen maar de schulden bleven. Ze zeurde dat ik nooit thuis was, maar minder werken en dus minder verdienen was geen optie. Ondertussen verwachtten we een derde kind en hadden we sinds die zwangerschap geen seksueel contact meer.

Als ik thuis was, deed ik alles: wassen, kuisen, de kinderen in bad steken, hen aankleden, 5 keer per nacht opstaan indien nodig… Toch werd ik overladen met opmerkingen zoals ‘doe de deur eens dicht als je opstaat ’s nachts, ik word daar wel wakker van’, ‘ga je nu weeral naar het toilet’, ‘moet je echt zo lang onder de douche’ (na 15 minuten ), ‘je bent te laat thuis’ (7 minuten later)… Nooit kreeg ik een spontane knuffel, nooit zei ze sorry, altijd had ze een scherp antwoord klaar.

Na 10 jaar was ik op en wilde ik eens alleen weg. Na overleg met de relatietherapeute trok ik vier dagen naar Frankrijk. Heerlijk was dat, ik moest voor niemand zorgen, ik moest niets doen, enkel wandelen in de natuur en alles overdenken. Na één dag was ik er al uit, na twee nachten goed uitslapen wist ik dat dit niet verder kon.

Ik schraapte alle moed bijeen om de scheiding voor te stellen. Dat was het begin van meer dan 2 jaar discussies.

Ik heb uiteraard heel veel voorvallen niet verteld, maar nu – na enkele jaren – zie ik dat mijn ex-vrouw zich onmogelijk kon verplaatsen in de gevoelens van een ander, waardoor het als gevoelige partner heel vermoeiend werd. Ik voelde mij een slaaf, een hond die (meestal toch) eten en drinken kreeg. Maar ik was niet meer dan dat. Ik dacht dat het aan mij lag, totdat ik zag dat ze zich tegenover mijn oudste dochter ook zo begon te gedragen.

Is dit mishandeling ? Ik heb er in elk geval hartritmestoornissen door gekregen, ik heb een zona gehad en ben uiteindelijk in een depressie beland. Ik heb jaren met zelfmoordgedachten rondgelopen, omdat ik van haar af wou zonder de schuld te krijgen. Ik hoopte zelfs dat ze kanker zou krijgen, of een ongeval zou hebben. Iemand zo ver drijven dat hij ziek wordt en dat hij het leven beu is: voor mij is dat mishandeling.