Zijn vrouw belt, mailt en appt hem nog altijd meerdere keren per dag met de vraag of hij haar terugneemt. Maar Ravi (50) is vastbesloten. Na dertig jaar samen in een relatie te hebben gezeten die steeds verstikkender werd, heeft hij definitief de handdoek in de ring gegooid. “Ik kies nu voor mijn eigen geluk.”
“Ken je dat SIRE-spotje over vechtscheidingen? Die waarin een jongetje zegt: ‘als ik het leuk heb gehad bij papa, wordt mama meestal boos’… Ik leef dat spotje. Zo gaat het er bij mijn ex en mij precies aan toe. Ze weigert mee te werken met de scheiding. Volgens haar kunnen we er nog steeds samen uitkomen. Dat ik daarin geen millimeter meer toegeef, verbaast haar. Zo weerbaar en standvastig heeft ze mij nog nooit gezien.”
“Om alsnog haar zin te krijgen, trekt ze de hele trukendoos open. De ene keer doet ze poeslief. Dan geeft ze toe dat ze me al die jaren heeft gekleineerd en in een hoekje heeft gedrukt. Belooft ze beterschap. Werkt dat niet, dan dreigt ze onze 11-jarige zoon bij mij weg te houden. Op die momenten wil ze niets liever dan mij kapot maken. Haar letterlijke woorden.”
“Soms vraag ik mezelf nog steeds af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ooit waren we verliefd. Maar al gauw sloeg haar liefde om in een ziekelijke jaloezie. Wanneer ik onze zoon ophaalde van school, en eens een praatje maakte met wat moeders op het plein, wist ze zeker dat ik er een verhouding op nahield. Hetzelfde wanneer ik ’s avonds (ik ben salarisadministrateur bij een groot bedrijf) nog wat werkmailtjes probeerde te beantwoorden. In haar hoofd was ik niet te vertrouwen. Dus begon ze me kort te houden. De teugels werden steeds iets strakker aangedraaid. Ze wilde altijd weten waar ik was, en met wie.”
“O jongens, de ruzies die we gehad hebben… Vaak zette ze me midden in de nacht op straat. Zonder sleutels, telefoon of portefeuille. Na een paar uur ronddolen, moest ik dan weer smeken om naar binnen te mogen. En ze werd steeds agressiever. Een keer kwam ze met een mes op mij af, terwijl onze zoon toekeek. Dat was voor mij de druppel. Toen wist ik: ik moet hier weg. Als we bij elkaar blijven, legt één van ons het loodje.”
“Zo ben ik bij de mannenopvang gekomen. Een beschadigd man. Maar na een paar maanden rust begon ik weer op te bloeien. Ik ben sterker geworden, ‘harder’, laat niet langer over mij heen lopen. Inmiddels woon ik op mezelf en gaan dingen een stuk beter. Tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven dus. Probleem blijft alleen dat mijn vrouw weigert de scheidingspapieren te ondertekenen. Ook wil ze ons koophuis niet opgeven. Ik heb vertrouwen in de toekomst. Maar duidelijk is dat we op dat vlak nog een lange weg te gaan hebben.”
Bron: Mannenopvang Magazine, no. 01|2015door Ilja Post