Het Zuid-Amerikaanse meisje dat Louis veertien jaar geleden uit liefde trouwde, bleek een wolf in schaapskleren. Jaloers én gewelddadig. Vandaag is Louis nog altijd bang om naar buiten te gaan. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn vrouw hem vond en weer terughaalde.

Louis © Jan de Groen

 

“Ik ontmoette mijn vrouw 14 jaar geleden in El Salvador. We trouwden en trokken naar Nederland, haar gedroomde paradijs. Maar terwijl ik een goedbetaalde baan had, lukte het haar niet om een carrière op te bouwen. Dat maakte haar jaloers.”

“Misschien is ze gewoon eenzaam, dacht ik toen nog naïef. We besloten aan kinderen te beginnen. Dat maakte haar eerst opnieuw lief en zorgzaam. Maar de ongelijkheid in onze relatie begon haar steeds meer te ergeren. Ik was zogezegd degene die haar plannen dwarsboomde en daarvoor moest ik boeten. Zei ik iets dat haar niet zinde, dan vielen er klappen. Soms ging het er hard aan toe: ze beet me, gooide met voorwerpen, bedreigde me met messen en probeerde me te wurgen.”

“Haar jaloezie en verlatingsangst namen krankzinnige vormen aan. Wanneer ik in de tuin een sigaretje ging roken, beschuldigde ze me van het bespieden van de buurvrouw. Naar vergaderingen mocht ik niet meer, omdat ik volgens haar verschillende affaires had.” 7 kinderen kreeg Louis met zijn vrouw. “Ik had geen keuze. Ik werd regelmatig gedwongen tot seks.”

Omdat zijn vrouw steeds agressiever werd, belde Louis verschillende keren de politie. “Maar dat hielp niet. Mijn vrouw ontkende alles en deed poeslief tegen de politie. Het enige effect van al die meldingen was dat onze kinderen uit huis werden geplaatst. Dat maakte mijn vrouw nog gekker.”

Lange tijd voelde Louis zich door niemand begrepen. Uiteindelijk ontmoette hij een maatschappelijk werkster die zei dat het zo niet langer kon. Zij wees hem de weg naar de mannenopvang. “Als de opvang er niet was geweest, was het wachten geweest op een dramatisch einde. Of zij had me vermoord of ik haar.”

Bron: Mannenopvang Magazine, no. 01|2015