Mijn vrouw heb ik leren kennen toen ik 27 jaar was. Wij zijn 26 jaar getrouwd geweest en in april heb ik de moed gehad om te vertrekken.
In ons huwelijk zijn mijn vrouw en ik beiden het slachtoffer geworden van de manipulatie en intriges van haar vader. Zij heeft echter steeds voor haar vader gekozen, vermoedelijk omdat hij haar seksueel misbruikte. Op een kleine bekentenis na is dat echter nooit bewezen.
De situatie zorgde ervoor dat er voortdurend kleineringen waren, opmerkingen allerlei. Haar vader stalkte ons gezin op een zeer grove manier: zo haalde hij de kinderen op school, de scouts of de voetbal op zonder dat ik dit wist, hij verschafte zich voortdurend toegang tot ons huis en kwam zelfs de slaapkamer binnen als wij in bed lagen, nam van alles uit de woning mee, haalde geld van de bankrekeningen, kleineerde en intimideerde de kinderen…
Telkens werd dit goedgepraat door mijn partner die zei dat ik me dingen inbeeldde. Maar stilaan ging het verder dan dat. Mijn vrouw geraakte tussen twee vuren en koos voor haar vader, ten koste van haar gezin. Ze begon haar gedrag aan te passen. Hadden wij sport of een avondje uit ingepland, dan annuleerde ze dat in samenspraak met de vader. Dan werd er gezegd “jij hebt dat nooit voorgesteld”, “alleen zotten veranderen niet van gedacht”… We zijn naar gezinsbemiddeling geweest en hebben psychologen gezien, overal hoorde ze dat zij haar grenzen moest stellen tegenover haar vader.
Het werd steeds erger want ondertussen geraakte mijn echtgenote verslaafd aan drank. Ook hiervoor was de vader verantwoordelijk. Hij nam haar mee op café en nadien kwamen ze met extra flessen thuis die ze dan samen leegdronken.
De verbale en fysieke agressie gedurende die 26 jaar huwelijk en het ontzeggen van een seksuele relatie en elke vorm van intimiteit hebben er tien jaar geleden voor gezorgd dat ik euthanasie wou. Die stap ging erg vlot, te vlot… Dat besef heeft mij gered, ik wou blijven leven voor mijn kinderen. Ik heb hulp gezocht bij enkele psychiaters maar het heeft lang geduurd vooraleer ik de juiste vond. In die laatste jaren van ons huwelijk dronk ik ook, maar uiteindelijk heb ik de juiste hulp gevonden.
Uiteindelijk heeft een zoveelste situatie met de vader in februari 2017 de doorslag gegeven. Huilend heb ik aan mijn kinderen van 16 en 21 jaar gezegd dat hun vader de strijd voor het huwelijk opgaf. Gelukkig ben ik nog niet geworden maar de zware last is van mij afgevallen. Ik heb geen behoefte om te drinken of te kniezen en van de antidepressiva ben ik af. Mijn ex-vrouw heb ik schriftelijk vergeven. Ik hou nog steeds van haar maar weet dat het nooit kan zijn. In het belang van mijn kinderen en mezelf heb ik dit aanvaard.
Zowel vrouwen als mannen zouden de mogelijkheid moeten hebben om onder dergelijke omstandigheden een nieuw leven te beginnen. De realiteit is echter schrijnend. De financiële onoverkomelijke hinder voor het eerste jaar en de eerste stap houdt velen tegen, waardoor ze met de rug tegen de muur staan. Velen slaan de hand aan zichzelf, geraken in de psychiatrie of verslaafd aan drugs en drank.
Een vluchthuis voor vrouwen was al een goede stap. Wat voor de mannen? Misschien dat er wat meer sensibilisering moet gebeuren rond het huwelijk. ‘Huwelijk. De mythe doorbroken’ zou een mooi boek of programma opleveren. Voor mijzelf zou ik heel graag regelmatig een luisterend oor hebben maar gewoon een knuffel doet bij iedereen wonderen.