Getuigenis van Sylvia

Sylvia C. werkt al 14 jaar als thuisverpleegkundige. Twee jaar geleden werd ze aangerand door de man van een cliënte die ze thuis verzorgde. Sindsdien is ze veel waakzamer bij de uitoefening van haar job.

Sylvia: “Op een dag ging ik water halen in de keuken, toen die man plots achter mij stond en me met een arm rond mijn keel greep zodat ik niet meer weg kon. Met zijn andere arm heeft hij mijn borst gegrepen. Ik heb hem onmiddellijk weggeduwd en gezegd dat hij dat niet mocht doen. Toen ben ik zijn vrouw gaan wassen, compleet over mijn toeren. Maar ik denk niet dat zij er iets van gemerkt heeft.”

Heb je klacht neergelegd?
Sylvia: “Ja. Mijn verantwoordelijke heeft daarna telefonisch contact opgenomen met de man en gezegd dat zijn gedrag absoluut niet kon en dat hij nog één kans kreeg, anders werd de zorg stopgezet. De man had al eerder een collega van mij betast maar zij heeft toen geen officiële verklaring afgelegd. Het was dus zogezegd de eerste keer dat zoiets gebeurde en daarom moeten we jammer genoeg nog altijd bij die man langsgaan.”

Intussen is het al twee jaar geleden. Hoe voel je je als je eraan terugdenkt?
Sylvia: “Ik krijg kippenvel als ik eraan terug denk. Ik voel me nog altijd niet op mijn gemak bij die man. Ik heb ogen op mijn rug gekregen. Als hij dichterbij komt, draai ik mij meteen om zodat ik zijn gezicht kan zien. Sindsdien ben ik veel waakzamer. Vroeger had ik er geen probleem mee als iemand mij wou vastpakken, nu pak ik hun arm en leg die op mijn schouder zodat ze zeker niet zitten waar ze niet moeten zitten.”

Hoe zou je reageren als je het opnieuw zou meemaken?
Sylvia: “Het moment zelf schrik je zo erg dat je even niet meer weet hoe je moet reageren. Maar eigenlijk had ik iets moeten zeggen en meteen weg moeten gaan.”