Ik was 20 toen ik hem leerde kennen. Hij was rustig, introvert, lichtjes onzeker en intelligent. Die mysterieuze persoon trok onmiddellijk mijn aandacht. We begonnen een relatie maar gaandeweg maakte ik kennis met zijn jaloerse en opvliegende kantjes. Mijn partner kampte met veel interne strubbelingen, woede en frustraties tegenover de buitenwereld en dat uitte zich in ontelbare huiselijke discussies en ruzies.
Het was alsof ik acteerde in een film
Op een dag bleef hij thuis met een zware depressie. Hij kreeg antidepressiva voorgeschreven maar dat verhielp zijn negatieve en agressieve buien helaas niet. Mijn partner ontwikkelde een zwaar alcohol- en drugprobleem, pleegde structureel overspel en werd steeds meer paranoïde. Ik ging werken, hield me sterk en vrolijk voor mijn omgeving maar als ik thuiskwam, barstte de hel los. Naast het bieden van fysieke en financiële hulp, luisterde ik naar hem en probeerde ik begrip voor hem te tonen. Eerst was er sprake van zelfmutilatie maar al snel werd mijn partner ook agressief tegenover anderen.
Hij sloeg regelmatig glazen ramen en deuren in, zocht ruzie met buren en deelde uiteindelijk ook rake klappen uit. Vreemd genoeg was ik nooit bang van dit fysieke geweld. Het was alsof ik acteerde in een film en niet langer actief deel uitmaakte van mijn eigen leven. Het is vooral het psychische geweld dat me getekend heeft. De constante vernederingen, beledigingen, beschuldigingen, manipulaties en haatpreken. Enkele keren, wanneer ik genoeg kracht bijeen verzameld had, stond ik klaar om hem te verlaten maar dan dreigde hij met een mes op zijn arm dat hij verloren was zonder mij. Emotionele chantage en schuldgevoel deden me telkens blijven. Maar naarmate zijn druggebruik toenam, werden ook de geweldplegingen erger en frequenter. Zo belandde ik o.a. in het ziekenhuis met gebroken ribben. De arts vroeg me of ik klacht wilde indienen maar dat weigerde ik omdat ik het gevoel had dat ik alle geweld zelf uitlokte. Hetzelfde deed zich voor toen de politie voor de deur stond om een vermoeden van huiselijk geweld na te gaan.
Hij slikte een volledig potje slaappillen door
Op een dag ging ik zwemmen met vriendinnen. Toen ik uit het kleedhokje kwam, hoorde ik ze achter mijn rug fluisteren. In het zwembad zag ik plots hoe alle ogen op mij gericht waren. Ik keek naar mezelf en zag dat ik onder de blauwe plekken en kneuzingen stond. Voor het eerst werd ik me bewust van wat er gaande was. Die avond vertelde ik mijn partner dat ik definitief bij hem wegging. Hij slikte een volledig potje slaappillen door. In paniek belde ik de hulpdiensten terwijl ik nog probeerde om hem te laten braken. Mijn partner verbleef een week op de intensivecareafdeling. Omdat je als partner niet gewettigd ben, smeekte ik zijn familie om hem te laten opnemen in een psychiatrische instelling. Na acht jaren van goede verstandhouding, verklaarden ze mij voor gek en dat was dan ook het laatste dat ik ooit van hen hoorde. Tot vandaag ontkent de familie van mijn ex-partner (de ernst van) zijn psychische en verslavingsproblemen.
Zijn zelfmoordpoging heeft mijn (ons) leven gered
Achteraf beschouwd geloof ik dat ik mijn engagement, loyaliteit en zorgen tegenover mijn ex-partner nooit zelf had kunnen loslaten. Zijn zelfmoordpoging heeft in die zin mijn (ons) leven ‘gered’. Er werd abrupt een einde gemaakt aan onze destructieve relatie. Alles was definitief stuk, er was geen weg terug.
Ik ben nog niet in staat me open te stellen voor liefde of relaties
Nu, drie jaar later, kost het me nog steeds moeite om uit te maken wat mijn leven is, wat mijn interesses zijn en zelfs om te weten wie ik ben. Bijna een decennium lang heb ik me gefocust op (het leven van) iemand anders en cijferde ik mezelf helemaal weg. Niemand in mijn directe omgeving wist welke gruwelijkheden ik onderging. Een jaar geleden ben ik ingestort en ik ben nog steeds herstellende van een burn-out en depressie. Ik heb enorme bindingsangst, kamp nog altijd met een eetstoornis die ik heb opgelopen tijdens onze destructieve relatie en naast een enorm groot schuldgevoel heb ik nog altijd problemen met zelfzekerheid en vertrouwen in anderen. Hierdoor ben ik ook nog niet in staat me opnieuw open te stellen voor liefde of relaties. Want fysieke pijn is snel vergeten maar de psychische wonden helen uiterst traag. De littekens van de ziel zijn voor altijd.