Partnergeweld blijft een taboe tot op de dag van vandaag. Elias* was zestien jaar lang slachtoffer van psychisch geweld. Dit koste hem bijna zijn leven. Ondertussen is de echtscheidingsprocedure opgestart en wonen zijn dochters vier van de tien dagen bij hem..

Hoe gewelddadig was jouw relatie?

“Het ging nooit over fysiek geweld, wel psychisch. Ze belaagde me continu en perkte me in. Ik kon mezelf niet zijn. Mijn vrienden, familie en de dingen waar ik plezier aan beleefde, lagen onder vuur. De kritiek was soms zo scherp, dat ik uiteindelijk geen moeite meer deed. Zo slaagde ze erin een wig te drijven tussen mij, mijn ouders en een deel van mijn broers en zussen. Ik kon voor die vrouw nooit iets goed doen. Wat ik deed voor de kinderen, was nooit goed genoeg. Ze viel heel mijn persoonlijkheid aan. Psychisch geweld is zo ondermijnend dat je het niet door hebt en er bovendien geen verweer tegen hebt. Ik legde de schuld bij mezelf. Ze wou mij volledig destabiliseren.”

Waren er in het begin van jullie relatie al signalen van geweld aanwezig?

“Ze had veel nood aan zelfbevestiging. Ik moest constant complimentjes geven. Ze gunde mij geen geestelijke vrijheid. Als ze voelde dat ze de controle verloor, werd ze totaal onberekenbaar. Dit proces was van in het begin van onze relatie aanwezig. Het heeft alleen tot twee jaar geleden geduurd voordat ik het besefte, omdat het allemaal heel subtiel was.”

Hoe is het geweld gestopt?

“Eind vorig jaar heb ik een wanhoopsdaad gepleegd. Het gebeurde impulsief, nadat ik met bevriende collega’s over de situatie had gepraat. Ik besefte dat er iets ernstigs aan de hand was en heb onmiddellijk mijn huisarts aangesproken. Vanaf dan escaleerde het geweld. Verschillende keren zei mijn ex-vrouw dat niet zij maar ik het probleem was en dat ik naar de psychiatrie moest.”

Wat zeiden de mensen rondom jou?

“Er was veel verbijstering en ongeloof. Veel mensen dachten dat ik wel iets verkeerds had gedaan. Ik begrijp het wel. Het is een charismatische vrouw. Ze heeft een betoverende kracht en kan goed manipuleren. Ik ben zelf zestien jaar in de val gelopen en kan het anderen dus niet kwalijk nemen, maar het kwetst wel.”

Hoe toon je partnergeweld aan?

“Een blik of een schouderophaling, hoe kan je dat bewijzen? De politie heeft verschillende interventies gedaan en onderzoeken ingesteld, maar er zijn nooit zichtbare misdrijven gepleegd. Alles wordt gebagatelliseerd en dat is kwetsend. Als man heb je een streepje achter, want geweld op mannen blijft een taboe. Veel mannen slikken het in en houden het verborgen. Het blijft een gevecht om als man geloofd te worden.”

Wat wil je aan anderen meegeven?

“Zit je in zo’n situatie, dan moet je er mee naar buiten komen. Het is een samenloop van omstandigheden, waar je enkel uit kan geraken door hulp te zoeken. Het is pas als je alles in zijn geheel ziet, dat je beseft hoe destructief het proces is.”

Denk je aan de toekomst?

“Ik maak me zorgen om de kinderen. Geweld wordt vaak van generatie op generatie overgedragen. Wat als de echtscheiding rond is en ik niet meer als doelwit dien? Op wie zal mijn ex zich dan afreageren? Ik ben echter niet pessimistisch. Ik denk dat we hier versterkt kunnen uitkomen. Materieel ben ik beroofd, maar ik red het wel. Psychisch ben ik ernstig beschadigd. Momenten van geluk wisselen af met momenten van intense woede en verdriet. Alsof ik in een rollercoaster zit. Gelukkig heb ik een goede therapeut die me begeleidt. Al vraag ik me wel af hoeveel tijd het kost om te herstellen en klaar te zijn voor een nieuwe relatie.”

* De naam in dit artikel is gewijzigd.