“Na een huwelijk van 18 jaar heb ik eindelijk de moed gevonden om een einde te maken aan mijn relatie. Sindsdien probeer ik tot rust te komen.

Ik leerde mijn man kennen toen ik 16 was. Al snel probeerde hij mij los te weken van mijn zus, mijn vriendinnen, mijn ouders… Hij verlangde zeer veel aandacht van mij. Ik dacht dat dit te maken had met zijn familie, waar veel ruzies voorkwamen. In het begin wist hij mij altijd weer te verrassen met kleine attenties. Ik genoot daarvan, ik werd bemind. Ik wilde dan ook echt investeren in onze relatie. Zijn stemmingen konden wel snel omslaan, van joviaal naar achterdochtig, jaloers… We trouwden snel, zeer tegen de zin van mijn ouders. Mijn studie maakte ik niet af. Mijn man had alles op een rijtje gezet: als ik parttime zou werken, kwamen we er ook wel. Hij verdiende inderdaad goed en we begonnen snel aan kinderen te denken.

Met mijn zwangerschap is de ellende begonnen. Ik was regelmatig misselijk en kon mij niet meer zo intensief toeleggen op de noden van mijn man. Dat maakte hem kwaad. Een echte vrouw moest meer interesse tonen voor de leefwereld van haar man, vond hij. Op een avond viel de eerste klap. Omdat ik vergeten was boter te kopen. Hij toonde wel dadelijk spijt, het zou nooit meer gebeuren. Maar twee weken later kreeg ik een pak slaag, omdat ik even in de zetel was gaan liggen, na het kuisen. Daarna ging het van kwaad naar erger: hij schold mij elke dag uit en begon mij een hoop dingen te verbieden. De brievenbus leegmaken, de bankuittreksels inkijken: dat mocht ik allemaal niet meer. Regelmatig vielen klappen, wat ik ook deed.

Ons eerste kind werd geboren: een jongen. Even leek het of we de goede kant uitgingen. Maar toen ons kind aandacht begon te vragen, werd de situatie alleen maar erger. Hij voelde zich tekort gedaan en eiste van mij dat ik bewees dat ik hem graag zag. Ik probeerde alles. Ik wilde mijn relatie redden, we hadden toch een kind samen, maar het was simpelweg nooit genoeg. Uit schaamte heb ik altijd gezwegen. Ik heb mij laten aanpraten dat ik tekort schoot. Mijn job had ik opgegeven van zodra ik zwanger was. Mijn sociale contacten waren minimaal.

Achttien maanden later was ik ongepland opnieuw zwanger. Op twee maanden kreeg ik een miskraam. Ik vond dat toen vreselijk, maar later dacht ik: misschien is het beter zo. Want ik zie nu dat onze zoon de gevolgen draagt van zijn jeugd en opgegroeid is tot een gesloten jongeman, die moeilijk zijn gevoelens kan uiten.

De volgende jaren waren een aaneenschakeling van periodes van geweld. Hij koelde al zijn frustraties op mij. Stilaan begon ik in te zien dat het probleem bij hem lag. Hij heeft weinig zelfwaarde en heeft geprobeerd om met vernederingen en verwijten ook mijn zelfrespect te ondermijnen. Daar is hij slechts gedeeltelijk in geslaagd. We hebben nooit kunnen praten over zijn gedrag. Hij legde alle schuld bij mij. Door niet te doen wat hij wilde, vond hij, lokte ik geweld uit. Ook op seksueel vlak schoot ik volgens hem tekort en hadden andere mannen het beter getroffen.

Op een dag liep ik een oude schoolvriendin tegen het lijf. Ze was kort daarvoor verhuisd naar onze buurt. Langzaamaan nam ik haar in vertrouwen. Ze luisterde altijd naar mij, zonder me te pushen om weg te gaan. Aan haar heb ik veel te danken. Gaandeweg werd het me duidelijk dat ik een onmogelijke strijd aan het vechten was. Al mijn moeite had niets opgeleverd. Ik kon hem niet dwingen om aan zijn problemen te werken, maar ik was niet verplicht om bij hem te blijven. Ik had een keuze.

Een jaar later ben ik vertrokken. Zij reactie: dreigen met zelfmoord, bloemen meebrengen, me een pak rammel geven, me financieel proberen te kelderen… Maar ik heb doorgezet. Samen met mijn tienerzoon huur ik nu een piepklein appartementje. Stilaan begint hij met mij te praten. Ik wil zo open mogelijk zijn met hem. Ik hoop dat hij zijn jeugdjaren kan verwerken en ooit een gezonde relatie zal kunnen opbouwen.

Financieel is het moeilijk, maar ik weet dat ik de juiste beslissing genomen heb: ik heb gekozen voor mijzelf en mijn kind. Er is een rust over mij gekomen. Ik heb een parttime-job gevonden en wil me verder bijscholen. Mijn ideaal van een mooie relatie heb ik niet kunnen verwezenlijken. Maar: de energie die ik vroeger in mijn huwelijk heb geïnvesteerd, steek ik nu in mezelf.”

Met dank aan Pandora Hasselt