Ik ben zelf nooit fysiek mishandeld maar blijkbaar wel jaren psychisch mishandeld. Dat geweld startte op dag één van onze relatie, maar pas na tien jaar besefte ik echt dat het fout zat. Plots negeerde mijn ex mij. Ik weet niet wat ik misdaan had, maar er was geen seks meer, geen knuffels, niets.

Ik diende enkel om haar levensstijl te onderhouden en te babysitten omdat zij meer en meer op stap ging. Van alles kreeg ik de schuld en mijn zelfbeeld werd alsmaar slechter. Toch bewoog ik hemel en aarde om de carrière van mijn ex te laten boomen. Ik stapte zelfs over naar een andere werkgever zodat ik vier vijfde kon gaan werken om voor de kinderen te zorgen. In het voorjaar van 2016 was zij vijf tot zes avonden per week weg en mocht ik één avond op stap met één vriend, en dan nog alleen als het haar paste.

In die periode moest ik ook thuis klusjes doen als zij met de kinderen op vakantie vertrok. Pas als ik klaar was, mocht ik hen vervoegen. Op een bepaald moment wilde ik tijdens een schoolvakantie met de kinderen naar de zee. Zij slaagde er echter in haar ouders wijs te maken dat ik niet voor de kinderen kon zorgen, waardoor zij in mijn plaats naar de zee gingen.

Daarna is het snel gegaan. De huisarts dacht eerst dat ik een bore out had. Maar kort daarna bleek dat ik in een extreem narcistische relatie zat vol manipulaties. Ik ging niet meer werken, was angstig en verloor op twee maanden twintig kilo. Achteraf bleek dat mijn ex vele pogingen had geprobeerd om mijn familie te overtuigen dat ik labiel was en een gevaar vormde voor de kinderen. Ik probeerde relatietherapie te volgen bij een niet-erkende therapeute, maar dat bleek een ramp. Kort nadien, op aanraden van een psychiater, heb ik besloten een eenzijdig verzoekschrift in te dienen bij de rechtbank en een advocaat onder de arm te nemen.

Momenteel zitten we dus nog steeds in een vechtscheiding. Al haar communicatie verloopt via de kinderen. Mijn ex heeft de rechtbank zo ver gekregen dat een gerechtspsychiater werd aangesteld, omdat ik volgens haar labiel ben. Ze had er echter niet op gerekend dat ook zij naar deze psychiater moest gaan en dat ook de kinderen daar gehoord werden. Ze wil een ongelijke verdeling voor het geld dat ermee gemoeid is. Ze heeft me hierbij, opnieuw zonder enig bewijs, beschuldigd van partnergeweld, kindergeweld, zelfmoordneigingen en zelfs incest met mijn dochter.

Enerzijds beweert ze dat ik geen week voor de kinderen kan zorgen maar anderzijds mag ik haar opvangproblemen oplossen door in de vakantie veertien dagen voor de kinderen te zorgen. In het hele dossier levert ze géén bewijs, maar toch wordt ze op haar woord geloofd.

Gelukkig kan ik er nu open over vertellen. Ik was totaal geïsoleerd en had maar één vriend meer. Het was bijna gelukt om ook mijn familie tegen me op te zetten maar haar leugens zijn net op tijd doorbroken.

Ik heb een voorlopige regeling van 7/7 voor de kinderen. Moest ik echt zo’n monster zijn, hadden ze de kinderen al lang weggehaald.

Het is mijn ervaring dat in de hulpverlening mannen altijd aanzien worden als de boeman. Ook op de rechtbank ben je de enige man tegenover alleen maar vrouwen. De wetten zijn ook nog geformuleerd en geïnterpreteerd in het voordeel van de (niet-werkende) vrouw. Alsof mannen niet voor kinderen kunnen zorgen en vrouwen vandaag nooit carrière maken. Weinigen weten wat psychisch geweld is.

Gelukkig waren we getrouwd in scheiding van goederen, want anders was ik alles kwijt! Maar het belangrijkste zijn mijn kinderen. Ik zie hen ook lijden doordat mijn ex-vrouw bij hen dezelfde manipulatietechnieken toepast. Ik kan hen enkel een veilige haven bieden waar ze op adem kunnen komen. Ze zijn te jong om gehoord te worden of zelf te mogen kiezen. Zij zijn de dupe in het hele verhaal. Ik ben de schuld van mijn miserie en ik heb gelukkig de kracht gehad om eruit te stappen. De kinderen kunnen dat nog niet.