Ilse* was het slachtoffer van fysiek en psychisch geweld. Na haar jarenlang te hebben mishandeld, werd haar ex-partner gearresteerd en geïnterneerd. Hij is intussen vrij onder voorwaarden. Ilse woont samen met haar nieuwe vriend en haar twee dochters. Ze leeft nog steeds in angst dat haar ex-man bezoekrecht zal eisen of zijn dreigementen waarmaakt.

Wanneer zag je de eerste signalen van geweld?

Ilse: “Mijn ex-man was altijd extreem vriendelijk en goedgezind. Hij was heel opdringerig om af te spreken, waardoor ik snel toegaf. Hij had mij vrij snel in zijn macht. Hij controleerde waar ik was, met wie ik sprak en isoleerde mij van mijn vrienden en familie. Hij praatte zo slecht over mijn familie dat ik bijna echt geloofde dat ze slecht waren.”

Hoe uitte het partnergeweld zich?

Ilse: “De mishandelingen begonnen geleidelijk. Vaak hield hij me nachtenlang wakker met gebrul en gepreek of achtervolgingen door huis en tuin. Hij had veel kritiek en hield me voor alles verantwoordelijk. Ook voor de blauwe plekken op mijn armen of de vermoeidheid na een slapeloze nacht. Hij verkrachtte me zo bruut dat er sprake was van interne letsels.”

Wanneer is het gestopt?

Ilse: “Tien jaar geleden was er een incident dat me de ernst van de situatie deed inzien. Hij kwam die nacht niet zo lawaaierig en scheldend thuis als gewoonlijk. Ik hoorde hem stil de trap opkomen en hij legde zich op bed. Even later werd hij verbaal extreem agressief, hij dreigde om mij en de kinderen te doden. Ik begon na te denken over een ontsnappingsroute. Daarop greep hij me bij de keel. Ik vocht voor mijn leven, met onze baby tussen ons in. Hij loste en we ontsnapten. Daarna begon het drie jaar lange stalken. Ik diende meer dan 30 keer klacht in en uiteindelijk werd hij gearresteerd en geïnterneerd.”

Hoe reageerde de omgeving?

Ilse: “Familie en vrienden reageerden vol ongeloof. Ze kenden mijn man en hij kwam bij hen heel anders over. Ze geloofden mij niet en legden de schuld bij mij. Bij de politie geloofden ze me in het begin ook nauwelijks. Pas na een paar jaar maakten ze de klik.”

Had je het kunnen voorkomen?

Ilse: “Ik had het vroeger kunnen stoppen. Ik besefte niet wat het was, doordat ik uit een beschermde omgeving kwam. De beschuldigingen, het controleren, het laten beheersen van je leven, dat zie je niet aan de buitenkant. Ik dacht: ik heb geen blauwe plekken, dus het zal wel niet zo erg zijn.”

Heeft het verleden nog gevolgen voor jou?

Ilse: “Na twee jaar is mijn ex vrijgelaten onder voorwaarden, maar deze zullen binnenkort vervallen. Wat als hij zijn dreigementen dan toch uitvoert, bevrijd van opvolging en controle? Toch leef ik niet meer in constante angst, omdat ik geleerd heb het van me af te zetten. Ik heb therapie gevolgd en heb er ook veel over gelezen. Hierdoor begrijp ik wat er is gebeurd. Zo kan ik het beter plaatsen. Ik zorg voor de nodige afleiding, heb opnieuw contact opgenomen met vrienden en heb mijn studies hervat. Het gevaar blijft aanwezig, maar ik heb hier ook dingen uit geleerd. Bij conflicten sta ik even stil om te denken en dan pas te handelen.”

Welke raad wil je anderen meegeven?

Ilse: “Praat er zo snel mogelijk over met iemand. Het is moeilijk, want je wordt zodanig gecontroleerd dat je geen andere stap kan nemen dan een gewone stap. Je kan niet afwijken van je normale patroon, dus moet je hulp zoeken binnen je eigen kader, en dan denk ik dat de huisarts de belangrijkste persoon is om je te helpen.”

Wat brengt de toekomst?

Ilse: “Ik zie dat de kinderen op hun manier gesterkt zijn door de gebeurtenis. Ik woon nu samen met mijn nieuwe vriend en die gedeelde gezinslast maakt het gemakkelijker. Elk jaar dat mijn kinderen ouder worden haal ik opgelucht adem, want dan is er weer een jaar voorbij zonder bezoekrecht.”

*De naam in dit artikel is gewijzigd